Raleighvallen

Vandaag kwam zomaar een luiaard uit de boom vallen in de dierentuin. Leuk is dat he... Ow, to the point:

De laatste maar niet de minste trip ging naar de Raleighvallen. Deze vallen zijn te vinden in het 1,6 miljoen hectare grote natuurreservaat in centraal Suriname.

Vrijdag 7 april gingen we naar Zorg en Hoop, het vliegveld voor de binnenlandse vluchten. We zaten in het vliegtuigje en ze zeiden dat we wel even buiten mochten wachten…ze moesten namelijk de accu’s verwisselen. Vervolgens kregen ze het voertuig nog steeds niet gestart. Dus de bagage werd eruit gehaald, om vervolgens met een ander vliegtuig te gaan. De generator werd ondertussen aangesloten en vroem…hij deed het, de spullen er weer in. En hij sloeg weer af. Uiteindelijk toch maar met een ander vliegsel vertrokken…gelukkig.

Het was maar 35 minuten vliegen over het broccoliveld van Suriname.
We sliepen in een hut met 20 bedden. Een beetje het gevoel van een militair kamp. Het mooiste was dat recht boven mijn bed een enorme vogelspin zat.
Het was een super omgeving. Het kamp was gelegen aan de rivier met stroomversnellingen. Een heerlijke plek om te baden en om een duik te nemen. Klimmend in het water tegen de waterval in en in het midden je laten meesleuren door de stroming. Super!
De eerste dag hebben we een korte wandeling gemaakt door het tropisch regenwoud naar een waterval waar we lekker gebaad hebben.
’s Avonds ben ik na het avondmaal (moksi alesi) in mijn hangmat aan het water gaan liggen, waarna mijn ogen zich sloten. Totdat de herrie van het plaatselijke feestje begon. Vanuit de stad hadden we een fles Borgoe (plaatselijke, hele goede rum) meegenomen. Er was alleen markoesa (vruchtensap) en die combinatie was…ja apart.
Vervolgens zijn we gaan manen op het strand en ’s nachts nog een heerlijke duik genomen tussen de piranha’s.

De volgende dag zijn we na een goed ontbijt vertrokken richting de Voltzberg. Ik kan je vertellen dat het een mooie, maar zware dag was. Een wandel(klim)tocht van drie uur heen en drie uur terug, met deze temperaturen en vochtigheid…
Vooraf dus een mooie boswandeling, waarbij we verschillende dieren hebben kunnen ontdekken (Bokraven, Brulapen, Doodskopaapjes, schildpadden, reuze otters, andere vogels, blauwe vlinders, etc.). Na twee uur kwamen we op een plek waar we de berg konden zien liggen. Een hele steile rots van 240 meter hoog. Ja het lijkt niet hoog, maar hoog genoeg.
Een uur later stond ik als eerste van de groep boven op de berg. Na twintig minuten kwam langzaamaan de rest aanzetten. Een prachtig uitzicht over Suriname en een heerlijke verkoelende bries was de beloning.
De terugweg duurde net zo lang, maar het drinkwater was op… onze benen waren echt kapot en de batterijen waren leeg. Helemaal aan het einde van de tocht hoorden we de waterval en we zetten de eindsprint in. Een heerlijk natuurlijk bubbelbad met jetstreem.

’s Avonds begon het te regenen en we waren op tijd naar bed gegaan. De volgende dag, alweer de laatste dag, zijn we een tocht gaan maken naar de moederval. Deze tocht stelde natuurlijk niet meer zoveel voor, want het was maar een uur lopen. Het is een mooie waterval, waar het water een sterke aantrekkingskracht had op mij, zodat ik er weer in ging. Niet meer bij nagedacht dat het verboden is om daar te zwemmen, omdat er Sidderalen zitten die een stroomstoot van 300 volt kunnen geven. Gelukkig niet op dat moment op die plek.

Bij aankomst in het kamp heb ik nog een laatste duik genomen in de stroomversnellende rivier. Het zat er helaas weer op. Om 14.00 waren we weer in de Steenbakkerijstraat.

Nog maar twee weekjes…
Ik geniet hier nog even en begin langzaam met het afsluiten van mijn stage.

Heel veel groeten en tot zeer binnenkort.

Greetz, Pim